De geschiedenis van Albanië: bunkers & communisme
Als geografische en culturele entiteit en als natie is Albanië vaak raadselachtig en enigszins onbegrepen geweest. In de achttiende eeuw beschreef de Engelse historicus Edward Gibbon (1737-1794) het als "een land in het zicht van Italië en minder bekend dan het binnenland van Amerika".
De vlag van Albanië
Oud Albanië
Inhoud
Rond 2100 v.Chr. leerden de mensen in Albanië brons te gebruiken. Daarna leerden ze ijzer te gebruiken rond 1.000 voor Christus. De mensen uit de ijzertijd in Albanië worden Illyrische genoemd. De Illyriërs kwamen uiteindelijk in conflict met Rome en werden in 167 voor Christus door de Romeinen veroverd.
Albanië bloeide op onder Romeinse heerschappij. De Romeinen legden wegen aan in de regio en steden zoals Elbasan groeide. In 395 splitste het Romeinse Rijk zich echter in twee delen, het Oosten en het Westen. Albanië werd onderdeel van het oostelijke rijk, dat wij kennen als het Byzantijnse Rijk bekend is.
Tijdens de 4e, 5e en 6e eeuw Germaanse volkeren viel Albanië verschillende keren binnen, maar trok zich steeds weer terug. Tussen de invasies door ging het leven gewoon door.
Door de ligging aan de rand van het Byzantijnse Rijk werd Albanië echter maar zwak verdedigd. In de 10e eeuw veroverden de Bulgaren grote delen van Albanië. De Byzantijnen heroverden hun gebied echter aan het begin van de 11e eeuw onder leiding van keizer Basil II.
Albanië in de Middeleeuwen
In de 11e eeuw werd de Normandiërs Ze verlieten echter Sicilië en Zuid-Italië en richtten hun aandacht op Albanië. Ze landden op de kust in 1081 en veroverden Durresdie echter werd vernietigd door de Byzantijnen in 1083 met de hulp van Venetië werd heroverd.
In 1204 veroverden de kruisvaarders Constantinopel. Albanië was voor een tijd bevrijd van de Byzantijnse controle en lag voor het grijpen. Hierna volgde een periode van oorlogen waarin verschillende machten streden om de controle over Albanië. Venetië veroverde aanvankelijk het midden en zuiden van Albanië, maar controleerde alleen de belangrijkste havens rechtstreeks. Na 1210 werd een Griekse vazal genaamd Michael Commenus het achterland. In 1215 keerde Michael zich echter tegen de Venetiaans en stichtte het despotisme Epirus.
Aan het einde van de 13e eeuw vochten de Byzantijnen met het Koninkrijk van Zuid-Italië en Sicilië om de controle over Albanië. De Byzantijnen verdreven uiteindelijk de Italianen, maar in de 14e eeuw viel Albanië in handen van de Serviërs.
De Servische koning Stefan Dusan viel Albanië voor het eerst binnen in 1343. Na zijn dood in 1355 verloren de Serviërs echter de controle over Albanië en vochten de feodale heren onderling om de heerschappij. Er was echter een nieuwe bedreiging voor Albanië - de Ottomaanse Turken.
Skanderbeg - De nationale held van de Albanezen
De Turken bezette het zuiden en midden van Albanië in de jaren 1415-1423. In 1443 brak er echter een opstand uit. Hij werd gevangen genomen door Georg Kastrioti Skanderbeg (1403-1468) leidde de Albanezen. Onder hem en zijn zoon verzetten de Albanezen zich tegen de Turken in het noorden tot 1479.
Albanese geschiedenis: De nationale held Georg Kastrioti Skanderbeg (1403-1468)
Onder de Turkse overheersing bekeerden sommige Albanezen zich tot de Islamhoewel de Christenen hun geloof mochten blijven belijden. Over het algemeen bracht de Turkse overheersing stabiliteit in Albanië. Aan het eind van de 19e eeuw was er echter een sterk Onafhankelijkheidsbeweging in Albanië.
Historische foto in het Marubi Museum in Shkodra
Albanië in de 20e eeuw
De nationalistische beweging promootte de Albanese taal en cultuur. In 1912 brak er oorlog uit tussen de Turken en de Balkan Liga (Montenegro, Griekenland, Servië en Bulgarije).
Onafhankelijkheid in Vlora
In 1912 ging het Turkse Rijk hard achteruit en de Albanezen vreesden dat hun land zou worden verdeeld onder de leden van de Balkan Liga. Om dit te voorkomen kwamen de Albanese leiders bijeen in Vlora en verklaarde op 28 november 1912 hun Onafhankelijkheid.
Op 20 december 1912 erkenden de grote Europese mogendheden (Groot-Brittannië, Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk en Rusland) de onafhankelijkheid van Albanië. In 1913 benoemden ze een commissie om de grenzen van Albanië vast te stellen. Ze weigerden echter de voorlopige regering in Albanië te erkennen. In plaats daarvan maakten ze een Duitse prinsen, Wilhelm von WiedKoning van Albanië. Wilhelm kwam in maart 1914 aan in Albanië. Hij vluchtte echter al na zes maanden in september 1914 en Albanië viel uiteen in regio's zonder centrale regering.
In 1918 vormden de Albanezen echter een voorlopige regering. Er werden verkiezingen gehouden en in 1920 Tirana een parlement. De Albanese minister van Binnenlandse Zaken was Ahmet Zogu (1895-1961). Hij werd premier van Albanië in december 1922. Zogu verloor echter de verkiezingen in januari 1924 en vluchtte in juni 1924 naar het buitenland. Maar in december 1924 marcheerde hij met Joegoslavische hulp Tirana binnen en wierp de regering omver. Zogu maakte zichzelf al snel dictator. In 1928 riep hij zichzelf uit tot Koning Zog van Albanië. In Durres troont vandaag nog steeds Koninklijke villa boven de stad.
Onder het bewind van Zog groeide de Italiaanse invloed in Albanië echter. Uiteindelijk werd de Italiaanse dictator Mussolini kwam Albanië binnen op 7 april 1939. Verhuisde naar het buitenland.
Mussolini stelde een marionettenregering in en na de verovering van Joegoslavië en Griekenland door Duitsland in 1941 werd een deel van het Albanese grondgebied aan Albanië afgestaan. Desondanks werd er in november 1941 een Communistische Partij gevormd met Enver Hoxha (1908-1985) werd opgericht als secretaris. Vanaf de zomer van 1942 vochten de communisten tegen de Italianen, maar toen Italië in 1943 capituleerde, grepen de Duitsers in en bezetten Albanië. Desondanks vormden de communisten in mei 1944 een voorlopige regering. In oktober 1944 begonnen de Duitsers zich terug te trekken uit Albanië.
Enver Hoxha en het communisme
Op 28 november 1944 werd de Communisten uiteindelijk Tirana binnen. Vervolgens vestigden ze een totalitair regime in Albanië. De communisten begonnen de industrie in Albanië te nationaliseren en de betrekkingen met Joegoslavië waren aanvankelijk vriendschappelijk. In 1948 isoleerde Joegoslavië zich echter van de Sovjet-Unie en de andere Oost-Europese communistische landen. Albanië zegde daarop de economische overeenkomsten met Joegoslavië op en verbrak de diplomatieke betrekkingen in 1950 (deze werden in 1953 hervat).
Geschiedenis Albanië: Bunkers
Aan het eind van de jaren 1950 verslechterden de relaties tussen de Sovjet-Unie en China. Albanië koos de kant van China en eind jaren 1950 verhoogden de Chinezen hun economische hulp aan Albanië. In 1961 verbrak Albanië uiteindelijk de diplomatieke betrekkingen met de Sovjet-Unie.
Na de dood van Mao in 1976 bekoelde de relatie tussen Albanië en China en raakte het volk volledig geïsoleerd van de rest van de wereld. Enver Hoxha stierf in 1985, maar het tirannieke regime in Albanië ging door.
Ondertussen Enver Hoxha zoals alle marxisten, een atheïst. In 1967 verklaarde hij dat Albanië de eerste atheïstische staat ter wereld was. Hoxha deed er alles aan om religie in Albanië uit te roeien. Alle religieuze gebouwen werden gesloten en alle religieuze diensten werden verboden.
Albanese geschiedenis: Het voormalige huis van dictator Enver Hoxha in de wijk Blloku in Tirana
In 1990 introduceerde de Albanese leider Ramiz Alia enkele kleine hervormingen. In december 1990 dwongen studentendemonstraties de regering echter om de vorming van andere politieke partijen in Albanië toe te staan. Op 31 maart 1991 werden er verkiezingen gehouden. De communisten wonnen, maar een algemene staking in juni dwong hen af te treden. Albanië werd geregeerd door een coalitie totdat er in maart 1992 nieuwe verkiezingen werden gehouden. De Communistische Partij werd toen gedwongen zich te reorganiseren als Socialistische Partij.
In de tussentijd, in 1990, werd de Godsdienstvrijheid ingevoerd in Albanië. In 1995 en 1996 werden er in Albanië piramide-investeringssystemen opgezet, maar deze begonnen eind 1996 in te storten. Dit leidde tot onrust in Albanië, waardoor de regering in juni 1997 nieuwe verkiezingen moest houden.
De geschiedenis van Albanië in de 21e eeuw
Het experiment van Albanië met democratische hervormingen en een vrije markteconomie ging in maart 1997 rampzalig mis toen een groot aantal burgers investeerde in dubieuze piramidespelen om snel rijk te worden. Toen vijf van deze zwendels eerder dit jaar instortten, waardoor Albanezen naar schatting 1,2 miljard dollar aan spaargeld verloren, richtte de Albanese woede zich op de regering, die de landelijke zwendel blijkbaar door de vingers had gezien.
Er braken rellen uit, de fragiele infrastructuur van het land stortte in en gangsters en rebellen namen het land over, waardoor het bijna in anarchie verzonk. Een multinationale beschermingsmacht herstelde uiteindelijk de orde en schreef verkiezingen uit die president Sali Berisha officieel afzetten.
In de lente van 1999 was Albanië sterk betrokken bij de zaken van zijn Albanese landgenoten in het noorden, in Kosovo. Albanië diende als buitenpost voor NAVO-troepen en nam ongeveer 440.000 Kosovaarse vluchtelingen op, ongeveer de helft van alle etnische Albanezen die uit hun huizen in Kosovo waren verdreven.
De stabiliteit keerde geleidelijk terug in Albanië. Sinds 1998 is de Albanese economie echter gegroeid, hoewel Albanië nog steeds een arm land is. Tegenwoordig probeert de regering de infrastructuur in Albanië te verbeteren. Ondertussen is Albanië in 2009 lid geworden van de NAVO. Nu hoopt Albanië lid te worden van de EU. In 2020 telde Albanië 2,8 miljoen inwoners.
Politieke machtsstrijd vertraagt vooruitgang
Ilir Metadie in 1999 tot premier werd gekozen, boekte in zijn eerste jaren snelle vooruitgang met het moderniseren van de economie, het privatiseren van bedrijven, het bestrijden van criminaliteit en het hervormen van het justitiële en belastingsysteem. In januari 2002 trad hij af uit frustratie over het politieke gekrakeel.
In juni 2002 werd de voormalige General Alfred Moisiu die werd gesteund door zowel de Socialisten (onder leiding van Fatos Nano) als de Democraten (onder leiding van Sali Berisha) om een einde te maken aan de onproductieve politieke kloof die de regering verlamde. De politieke tweestrijd tussen Nano en Berisha duurde echter voort en de levensstandaard van de Albanezen verbeterde nauwelijks. In de verkiezingen van 2005 Berisha Nano die in 2002 door Moisiu tot premier werd benoemd.
Bamir Topieen wetenschapper en vooraanstaand lid van de Democratische Partij van Berisha, werd in juli 2007 door het parlement tot president gekozen.
In mei 2009 werd Albanië lid van de NAVO en vroeg in dezelfde maand het lidmaatschap van de Europese Unie aan.
Bij de verkiezingen in juli 2009, de nauwste sinds 1990, won de centrumrechtse coalitie van Berisha nipt van de oppositionele socialisten onder leiding van Edi Rama door. De oppositie betwistte de uitslag en beschuldigde Berisha ervan kiezers te intimideren.
Eindelijk wordt er een nieuwe Albanese president gekozen
Na drie mislukte pogingen om een president te kiezen, slaagde het parlement er op 11 juni 2012 eindelijk in om minister van Binnenlandse Zaken Bujar Nishani te kiezen met 73 van de 140 zetels. Flamur Noka werd benoemd tot de nieuwe minister van Binnenlandse Zaken en Edmond Panariti werd minister van Buitenlandse Zaken.
Sali BerishaPremier sinds 2005, werd verslagen in zijn derde kandidatuurstelling. Bij de parlementsverkiezingen op 23 juni 2013 Edi Rama en zijn oppositiepartij Socialistische Partij met 53 % tegen 36 %. Berisha gaf zijn nederlaag toe en kondigde aan dat hij zou aftreden als leider van de Democratische Partij, terwijl Rama zijn overwinning vierde en zijn doel om het EU-lidmaatschap van Albanië veilig te stellen bevestigde.
Tijdlijn van de Albanese geschiedenis
Vroeg Albanië
ca. 2.100 v. Chr. Mensen in Albanië leren brons te bewerken
ca. 1.000 v. Chr. De Albanezen leren werken met ijzer.
167 v.Chr. De Romeinen veroveren Albanië
395 A.D. Het Romeinse Rijk splitst zich definitief in Oost en West
1081 De Noormannen komen aan land en veroveren Durresi, maar worden 2 jaar later verdreven.
1204 De kruisvaarders veroveren Constantinopel
1343 De Serviërs vallen Albanië binnen
1415-23 De Turken veroveren Zuid- en Midden-Albanië
1443 De Albanezen komen in opstand tegen de Turken
Alle weerstand tegen de Turken in Noord-Albanië eindigt in 1479
Modern Albanië
1912 Albanië verklaart zich onafhankelijk van het Turkse Rijk
1920 Er worden verkiezingen gehouden in Albanië
1922 Ahmed Zogu wordt leider van Albanië
1928 Zogu roept zichzelf uit tot koning Zog van Albanië
1939 De Italianen vallen Albanië binnen
1941 De Albanese Communistische Partij wordt opgericht
1944 Communisten trekken Tirana binnen
1948 Albanië isoleert zich van de Sovjet-Unie en de rest van Oost-Europa
1961 Albanië verbreekt de diplomatieke betrekkingen met de Sovjet-Unie
1967 Albanië wordt uitgeroepen tot de eerste atheïstische staat ter wereld
1985 De communistische leider Enver Hoxha overlijdt
1990 Albanië voert een aantal hervormingen door. Vrijheid van godsdienst wordt ingevoerd.
1991 In Albanië worden verkiezingen gehouden.
1996 Een Ponzi-project in Albanië stort in elkaar
1998 De Albanese economie begint te groeien
2009 Albanië treedt toe tot de NAVO
Wanneer werd Albanië onafhankelijk?
Albanië maakte zich in 1912 los van het Ottomaanse Rijk. Het land werd vervolgens in 1939 veroverd door Italië. Kort daarna, in 1944, kwamen de communisten aan de macht. In de daaropvolgende decennia sloot Albanië zich eerst aan bij Rusland (tot 1960) en daarna bij China (tot 1978).
Nederlands 
Deutsch 
Polski 
Español